Święty Paweł mówi: “Nie rozumiem bowiem tego, co czynię, bo nie czynię tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę – to właśnie czynię” (Rz 7,15). Wszyscy możemy powtarzać słowa Pawła w naszym życiu. Dlatego na początku Eucharystii przyznajemy pokornie, że wszyscy jesteśmy braćmi, że jesteśmy grzesznikami. Po słowach przeistoczenia: Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem ciało moje, które za was będzie wydane. Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: To jest bowiem kielich krwi mojej…, Chrystus Pan – prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek jest obecny pod postaciami chleba i wina w swojej fizycznej rzeczywistości, także cieleśnie Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Lecz powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego. To jest bowiem Ciało moje, które za was będzie będzie wydane. Bierzcie i pijcie z niego wszyscy". Przez 57 lat kapłaństwa z tego daru korzystał i mocą kapłaństwa ten dar uobecniał się na wielu ołtarzach - podkreślał ks. Grzomba. Śp. ks. prał. Alojzy Zuber spoczął w kapłańskim grobowcu na Starym Cmentarzu w Skoczowie. KATECHEZA 40 Temat: Jezus ofiaruje siebie za nas. Eucharystia Zad.1 To czyńcie na moją pamiątkę. Zad.2 „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem ciało moje, które za was Brzmią one: „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: To jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane”; „Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: To jest bowiem kielich Krwi mojej, nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. . Zwyczajna niedzielna Msza święta. Przede mną ludzkie głowy. I gdzieś stojący daleko przy ołtarzu kapłan. Słyszę, jak powtarza dobrze znane słowa: „Uświęć te dary mocą Twojego Ducha, aby stały się dla nas Ciałem i Krwią naszego Pana Jezusa Chrystusa”. Dzwonek. Wszyscy klękają. Na ołtarzu rozgrywa się tajemnica, której żaden ludzki umysł nie potrafi pojąć. To do tej chwili wszystko zmierzało: liturgia słowa, przygotowanie darów, długa modlitwa. Za chwilę chleb i wino w niepojęty sposób mają się stać Ciałem i Krwią Bożego Syna. Kapłan przejętym głosem opowiada o tym, co wydarzyło się w Wieczerniku i powtarza wypowiadane wtedy przez Jezusa słowa. Takie zwyczajne. Proste. Codzienne. A jednak mieszczące w sobie nieogarnione. „On to, gdy dobrowolnie wydał się na mękę, wziął chleb i dzięki Tobie składając, łamał i rozdawał swoim uczniom, mówiąc: bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem Ciało Moje, które za was będzie wydane”. Już niedługo. Jutro. Jego Ciało zostanie okrutnie skatowane, a potem przybite do krzyża. Za nas. Dla naszego zbawienia. Wyleje się z Niego ogrom krwi. Ale dziś bierzcie i jedzcie. Bierzcie i pijcie. To dla was. Dziś podobnie, jak przed dwoma tysiącami lat. Brzmi dalej wspomnienie tamtych wydarzeń: „Podobnie po wieczerzy wziął kielich i ponownie dzięki Tobie składając, podał swoim uczniom, mówiąc: bierzcie i pijcie z niego wszyscy; to jest bowiem kielich Krwi Mojej, Nowego i Wiecznego Przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę”. To tajemnica. Ile mogę z niej zrozumieć? Wystarczająco wiele, by sztywny rytuał stał się tętniącą życiem prawdą o moim zbawieniu. Pamiątka, czyli Pascha, która trwa Moja wiara wyrosła z religii Izraela, z judaizmu. Pierwsi chrześcijanie uwierzyli, że Jezus z Nazaretu był zapowiedzianym przez proroków Starego Testamentu Mesjaszem. Powstałe w tamtym kręgu kulturowym chrześcijaństwo odwołuje się do starotestamentalnych tradycji. Bywa niezrozumiałe, jeśli owo zakorzenienie się pominie. Dotyczy to także najważniejszego obrzędu chrześcijaństwa – Eucharystii. Ostatnia Wieczerza, podczas której Pan Jezus ustanowił Eucharystię, była wieczerzą paschalną. W czasie Paschy Żydzi wspominali dwa najważniejsze wydarzenia ze swojej historii: wyjście z Egiptu i zawarcie z Bogiem przymierza na Synaju. Do tych dwóch wydarzeń odnoszą się także gesty i słowa Jezusa ustanawiającego Najświętszy Sakrament. «« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | » | »» KIELICH: , "BIERZCIE I PIJCIE Z TEGO WSZYSCY", WINO, "TO JEST MOJA KREW", HOSTIA: , "TO JEST CIAŁO MOJE", CHLEB, "BIERZCIE I JEDZCIE Z TEGO WSZYSCY", Ranking Ta tablica wyników jest obecnie prywatna. Kliknij przycisk Udostępnij, aby ją upublicznić. Ta tablica wyników została wyłączona przez właściciela zasobu. Ta tablica wyników została wyłączona, ponieważ Twoje opcje różnią się od opcji właściciela zasobu. Wymagane logowanie Opcje Zmień szablon Materiały interaktywne Więcej formatów pojawi się w czasie gry w ćwiczenie. OMÓWIENIE TURY III - ETAPU IV w maksymalnym skrócie Pytanie 1 [99] - (7 pkt.) Które wydarzenia opisane w Piśmie Świętym uznawane są za "typy" czy też zapowiedzi ustanowienia Eucharystii ? ODPOWIEDŹ: Najważniejsze i najczęściej wymieniane to: - Ofiara Melchizedeka (Rdz 14,18-19) - Uczta Paschlna (Wj 12,8nn) [także wszystkie powtarzane co roku] - Manna na pustyni (Wj 16,4nn) - Cudowne pożywienie dla Eliasza (1 Krl 19, 1-8) - Cud w Kanie Galilejskiej (J 2,1-11) - Rozmnożenie chleba przez Pana Jezusa (Mt 14, 13-21; 15, 32-39; Mk 6, 34-44; 8, 1-9; Łk 9, 12-17; J 6, 1-15) Istnieją jeszcze inne – jednakże już nie tak jednoznaczne jak powyższe. Wystarczyło podać same wydarzenia, bez odnośników do Pisma Świętego Pytanie 2 [100] - (6 pkt.) II Modlitwa Eucharystyczna zawiera słowa: On to, gdy dobrowolnie wydał się na mękę, wziął chleb i dzięki Tobie składając, łamał i rozdawał swoim uczniom mówiąc: BIERZCIE I JEDZCIE Z TEGO WSZYSCY: TO JEST BOWIEM CIAŁO MOJE, KTÓRE ZA WAS BĘDZIE WYDANE Podobnie po wieczerzy wziął kielich i ponownie dzięki Tobie składając, podał swoim uczniom mówiąc: BIERZCIE I PIJCIE Z NIEGO WSZYSCY: TO JEST BOWIEM KIELICH KRWI MOJEJ NOWEGO I WIECZNEGO PRZYMIERZA, KTÓRA ZA WAS I ZA WIELU BĘDZIE WYLANA NA ODPUSZCZENIE GRZECHÓW. TO CZYŃCIE NA MOJĄ PAMIĄTKĘ Proszę podać, które z fragmentow powyższego tekstu są dosłownymi cytatami z opisów ustanowienia Eucharystii zawartych w Piśmie Świętym oraz skąd pochodzą (księga, rozdział i wiersz) (dla przypomnienia z Regulaminu konkursu - Par. 6d: "Podstawowym przekładem Pisma Świętego używanym w Konkursie jest V wydanie Biblii Tysiąclecia, chyba, że w danym pytaniu wyraźnie zostanie stwierdzone inaczej.") ODPOWIEDŹ: wymagane są: „wziął chleb” – Mt 26,26; Mk 14,22; Łk 22,19; 1 Kor 11,23 „bierzcie i jedzcie” – Mt 26,26 „Ciało moje, które za was będzie wydane” – Łk 22,19 „wziął kielich” – Mt 26,27; Mk 14,23; 1 Kor 11,25 „pijcie z niego wszyscy” – Mt 26,27 „za wielu będzie wylana” – Mt 26,28; Mk 1,24 „na odpuszczenie grzechów” – Mt 26,28 „to czyńcie na moją pamiątkę” – Łk 22,19 Pytanie 3 [101] - (5 pkt.) Pierwszą Eucharystią była Ostatnia Wieczerza. Biorąc pod uwagę tekst Pisma Świętego kiedy ma miejsce, jak się przyjmuje, pierwsze po Ostatniej Wieczerzy, sprawowanie Eucharystii? (i nie chodzi tutaj oczywiście o mękę i śmierć Pana Jezusa) ODPOWIEDŹ: „Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał? W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi. Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba.” (Łk 24, 30-35) Pytanie 4 [102] - (4 pkt.) Czy Judasz, według tego co czytamy w Ewangeliach, przyjął "pierwszą Komunię"? Odpowiedź proszę uzasadnić cytatami z Pisma Świętego. ODPOWIEDŹ: Na podstawie cytatów z Pisma Świętego nie da się tego jednoznacznie stwierdzić Pytanie 5 [103] - (3 pkt.) Proszę podać jak w Dziejach Apostolskich, a jak w 1 Liście do Koryntian nazwana została Eucharystia? ODPOWIEDŹ: Łamanie Chleba - (Dz 20,7) Wieczerza Pańska - (1 Kor 11,20) Pytanie 6 [104] - (2 pkt.) Który z opisów ustanowienia Eucharystii najbardziej zbliżony jest do opisu św. Łukasza? ODPOWIEDŹ: św. Pawła w 1 Kor 11,23-26 Pytanie 7 [105] - (1 pkt.) Który z Ewangelistów nie przytacza słów konsekracji? ODPOWIEDŹ: św. Jan Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 13:44 "On to bowiem gdy dobrowolnie wydając się na mękę, wziął chleb i dzięki Tobie składając łamał i rozdawał swoim ucznio mówiąc: Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy to jest bowiem ciało moje, które za was będzie wydane. Podobnie po wieczerzy wziął kileich i ponownie dzięki Tobie skłądając podał swoim uczniom mówiąć: Bierzcie i pijcie z niego wszyscy to jest bowiem kielich krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was będzie wydana na odpuszczenie grzechów. To czycie na moją pamiątkę. " odpowiedział(a) o 13:48 ' On to gdy dobrowolnie wydał się na mękę , wziął chleb i dzięki Tobie składając łamał i rozdawał swoim uczniom mówiąc : Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy to jest bowiem ciało moje , które za was będzie wydane . Podobnie po wieczerzy wziął kielich i ponownie dzięki Tobie składając podał swoim uczniom mówiąc : Bierzcie i pijcie z niego wszyscy to jest bowiem kielich krwi mojej nowego i wiecznego przymierza , która za was i za wielu będzie wydana na odpuszczenie grzechów . To czyńcie na moją pamiątkę . ' "Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy" edda odpowiedział(a) o 13:43 On to dobrowolnie wydał się na mękę i śmierć wziął chleb i dzięki Tobie składając łamał i rozdawał swoim uczniom mówiąc: bierzcie i jedzcie z tego wszyscy albowiem to jest ciało moje, które za was będzie jakoś tak xD Uważasz, że ktoś się myli? lub KonsekracjaPrzed Soborem Watykańskim II słowo to odnosiło się do wielu celebracji liturgicznych i miało bardzo szerokie znaczenie. Konsekracją nazywano moment przeistoczenia w czasie Mszy świętej. Przy święceniach kapłańskich mówiono o konsekracji biskupa i prezbitera. Używano tego terminu w liturgii poświęcenia nowego kościoła i ołtarza oraz w przypadku składania wieczystego ślubu dziewictwa. W odnowionej po Soborze Watykańskim II liturgii pojęcie to zostało zarezerwowane przede wszystkim do Eucharystii. Konsekracją nazywa się moment, w którym chleb przemienia się w Ciało Chrystusa a wina w Jego Krew. Dokonuje się to w czasie wypowiadania słów konsekracji: „Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: To jest bowiem Ciało moje, które za was będzie wydane oraz Bierzcie i pijcie z niego wszyscy: To jest bowiem kielich Krwi mojej nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. To czyńcie na moją pamiątkę”. Słowa konsekracji są częścią Modlitwy Eucharystycznej, która jest modlitwą dziękczynienia i uświęcenia. Przy słowach konsekracji nie chodzi tylko o proste odczytanie wypowiedzianych przez Chrystusa słów, o informację, opowiadanie, czy historyczne objaśnienie. Chrystus nie polecił opowiadać, podawać relację, lecz czynić. Słowa konsekracji są uobecnieniem zbawczego czynu Chrystusa. Terminu konsekracja używa się także w przypadku składania wieczystego ślubu dziewictwa. Kobieta składająca ślub dziewictwa staje się konsekrowaną, czyli całkowicie poświęconą Bogu. Konsekracja jest odpowiedzią i działaniem Boga na pozytywną decyzję człowieka, aby żyć w całkowitym oddaniu się Jemu i Kościołowi. Pojecie konsekracja zarezerwowane jest dziś tylko dla Eucharystii i osób, a zwłaszcza dla dziewic poświęcających całkowicie swoje życie Bogu. Używa się także tego pojęcia w odniesieniu do oleju krzyżma świętego, który zanim będzie używany w liturgii, musi być konsekrowany podczas Mszy krzyżma świetego, celebrowanej w Wielki Czwartek czyli dobrze czynić, dobrze mówić i dobrze życzyć. Pojęcie to oznacza życzenie lub uzyskanie specjalnej przychylności Bożej dla jednostki lub wspólnoty poprzez odpowiednie słowa lub symboliczne gesty sakralne. Błogosławieństwo jest przede wszystkim darem pochodzącym od Boga i danym człowiekowi lub rzeczy. W błogosławieństwach wierni uwielbiają Boga za Jego dary i dobrodziejstwa i równocześnie proszą o Jego łaskę, której źródłem i początkiem jest misterium paschalne. Posiąść błogosławieństwo to uczestniczyć w dobrach nadprzyrodzonych, które niesie ze sobą Królestwo Boże przyniesione przez Jezusa Chrystusa. Błogosławieństwa ustanowione przez Kościół są widzialnymi znakami, przez które wyraża się i w sposób właściwy poszczególnym znakom urzeczywistnia uświęcenie ludzi w Chrystusie oraz uwielbienie Boga, które stanowią cel, do jakiego zmierzają wszystkie inne dzieła Kościoła. W liturgii błogosławieństwo jest słowną formułą połączoną z gestem lub znakiem liturgicznym (znak krzyża uczyniony ręką, pokropienie wodą święconą, okadzenie) i zawierającą prośbę o uświęcające działanie i użyczenie dobrodziejstw Boga. Kościół błogosławi ludzi oraz rzeczy i miejsca związane z ludzką działalnością, życiem liturgicznym i osobistą pobożnością. Zawsze jednak ma na uwadze ludzi, którzy tymi rzeczami się posługują i działają w tych miejscach. Błogosławieństwo może także wypraszać dla ludzi określone dobra duchowe lub materialne. Do najczęściej używanych błogosławieństw zaliczamy błogosławieństwo udzielane w czasie Mszy świętej, błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem, błogosławieństwo osób (np. błogosławieństwo rodzin, małżonków, dzieci, chorych, pielgrzymów, itp.) i błogosławieństwo rzeczy (np. błogosławieństwo domów, kaplic, ognia, wody chrzcielnej, potraw w Wielką Sobotę, szat i przedmiotów liturgicznych, dzwonów, medalików, różańca, itp.)Poświęcenie — DedykacjaSłowa te określają obrzędy kościelne związane z oddaniem do użytku ściśle liturgicznego nowego kościoła lub ołtarza. W roku 1977 została wydana nowa księga liturgiczna zatytułowana „Ordo dedicationis ecclesiae et altaris” (w języku polskim tytuł księgi brzmi: „Obrzędy poświęcenia kościoła i ołtarza”), zawierająca uroczyste poświęcenie (dedykowanie, przekazanie) nowo wybudowanego kościoła i ołtarza do celów liturgicznych, czyli do celebracji Eucharystii, innych sakramentów oraz nabożeństw liturgicznych. Łacińskie słowo „dedicatio”, które zostało przetłumaczone na język polski jako „poświęcenie”, oznacza wyłączenie określonego miejsca od codziennego użytku i oddanie go na własność tylko i wyłącznie kościelne oddawane były do użytku liturgicznego zawsze w sposób bardzo uroczysty. Najważniejszą częścią obrzędów była i jest Eucharystia. Nowe „Obrzędy” podkreślają, że jest ona najbardziej istotna i jedynie konieczna w poświęceniu kościoła i ołtarza. Pozostałe obrzędy, czyli pokropienie wodą święconą, namaszczenie ścian kościoła i ołtarza, okadzenia i zapalenie świateł są wymownymi symbolami, ukazującymi przeznaczenie i znaczenie kościoła i ołtarza. Modlitwa poświęcenia najpierw sławi Kościół jako nowy Lud Boży i Oblubienicę Chrystusa, a następnie prosi, aby nowy budynek jako miejsce kultu było święte, by stało się domem modlitwy, a ołtarz Stołem Pana oraz miejscem uwielbienia i poświęcenia (dedykacji) kościoła i ołtarza odnosi się do kościołów nowych lub całkowicie odnowionych i zaadoptowanych tylko i wyłącznie do potrzeb kultu Bożego. Natomiast w przypadku kaplicy, prywatnego oratorium, ołtarza przenośnego, czyli niestałego stosuje się tylko obrzęd pobłogosławienia. W tym przypadku miejsce przeznaczone do kultu ma charakter tymczasowy i kiedyś może być zlikwidowane. Właśnie tymczasowość nie pozwala, aby te miejsca i przedmioty poświęcać (dedykować) całkowicie i na zawsze Bogu. Tekst pochodzi z książki ks. prof. Dariusza Kwiatkowskiego,Zaczerpnąć ze źródła wody życia. W świecie liturgicznych znaków, Kalisz 2007 Kancelaria parafialna: Pn-Pt | 1630 – 1730PolecamyParafia

pijcie i jedzcie z tego wszyscy